In 1991 had ik voor het eerst internet thuis en was net helemaal klaar met Wageningen.
In Wageningen deed ik officieel de bakkersschool, maar deed mijn kennis op in de horeca en semi-illegale etablissementen. Daar kwam je in aanraking met landbouwstudenten. Die ventileerden in de tijd van een paar rondjes bier de huidige stand van wetenschap, de opvattingen daarop en hun persoonlijke meningen daarover. Lichtelijk aangeschoten raken en in de tussentijd uittreksels van eeuwen kennis voorgeschoteld krijgen, misschien een ideaal raamwerk voor het nieuwe studiehuis.
Tijdens 1 van dat soort avonden luisterde ik ’s nachts naar een radio-interview met een Nederlander die betrokken was bij het opzetten van een zadenbank op Spitsbergen. Vond het zo ’s nachts in eerste instantie nogal overtrokken apocalyptisch beeld. Maar toen de man in kwestie uitlegde dat als de mens gaat aanvangen met interveniëren in de genetische samenhang van de natuur, met economische motieven van consument en producent die uitgedrukt worden in de genetische samenstelling van de plantenzaden, is er maar 1 uiteindelijke zekerheid.
Als dat mis gaat, met alleen maar economische motieven is dat lichtelijk voorspelbaar, dan betekend dat ctrl-alt-del voor de voedselvoorziening. Omdat de wetenschappers dat donders goed begrijpen, wordt deze zadenbank wereldwijd gesteund. Vergelijkbaar met de status van Zwitserland.
Als door de bliksem begreep ik wat er nu precies in gang gezet was.
In de navolgende kleine 30 jaar ben ik met het onderwerp bezig geweest. Internet was eureka. Het is niet zo dat ik dit tot op het kleinste deeltje heb bestudeerd, als een specialist. Juist om te begrijpen welke stappen en keuzes de mens hier maakt of gaat maken, moet je het juist heel breed zien. Dat ging en gaat tegen de hedendaagse mores in van superspecialisatie. Maar het gaat hierbij niet over het stapje dat weloverwogen gemaakt wordt. Het is ook geen drie- of zevensprong met een best mogelijke afslag, het is ook geen ander nieuw traject, zoals vuur, wiel, landbouw of dergelijke. Maar over een totaal nieuw zijn.
Waarschijnlijk begrijpen wij niet precies de holistische betekenis van de deeltjes van het leven. De wetenschap benadert dit, zoals alle vraagstukken, als iets meetbaars, als een legoblokje.
Naar mijn opvatting is dat de essentie. Wijzelf die het meetinstrument zijn, zijn te beperkt om dit te kunnen overzien.
Vereist is ieder zijn kennis en de kennis van ieder. Gezond verstand, juist van de mafketels die weten wat een ander zijn betekend.
De komende maanden gaan wij, ik en andere onaangepasten en ongehoorzamenen op pad bij boeren en telers. Om te horen en te luisteren, In gesprek te gaan.
Met de gedachte: zonder ruggespraak, eerlijk en zonder geheimtaal.