Minister Carola Schouten stelt: “Het is onhoudbaar”
Goed dat het besef er nu is, na de constateringen en mededelingen in de jaren zestig. Gaat het poldermodel daar nu een doekje voor het bloeden voor aanreiken?
De culturele constructie die uitgekristalliseerd is na eeuwen in deze situatie, vergt andere oplossingen. Draagvlak van iedere diversiteit, van ons allemaal en iedere aardebewoner is nodig. De constructie van (belangen)clubjes die al deze oplossingen heeft aangedragen werkt dus niet. Voedsel is van ons allemaal.
Heel moedig begon in 1999 het polder-initiatief met, een soort van, open “gesprek” op internet: Biotechfoodforum.nl Wat resulteerde in een probeersel voor een ander draagvlak (via het eten en genen debat) en uiteindelijk een opmaat naar het referendum.
Toen ik op dit biotechfoodforum.nl terloops aangaf dat in feite de situatie een rondreizende keizer was, met een tamelijk lullige blote lus, kwamen de gevolgen. Ik werd gedurende dat jaar, 1999, door de spelers in dit krachtenspel gewaarschuwd, geïntimideerd, doodgezwegen en uiteindelijk het psychiatrisch ziekenhuis in gepest. Het besef kwam: Dit is te groot.
Nu ziet de politiek dus ook dat het lullige ventieltje helemaal leeggelopen is. Hartelijk bedankt. Maar laten we nu de weg ingaan die het aanpakt, een oplossing biedt. Zoals het kabinet nu stelt: “Het is onhoudbaar” dat komt nu juist door de culturele constructie van het polderlandschap, met zijn samenwerkende krachtenclubjes. Dat lokt agressie uit en drukt geluiden de kop in. Wat resulteert in een oerhollands landschap van laffe blanco spaties.
Het kernwoord luidt nu kringlooplandbouw, dat is dus weer zo’n oplossing vanuit angst, bang om te verspillen en verlies. Hier zal niet de oplossing liggen want dat is niet het eigenlijke probleem. Vergelijkbaar met de boekhoudkundige constructie om opgelapte soldaten weer opnieuw de loopgraven in te kunnen sturen. Misschien zijn de krachten, de prikkels die wij sturen, die deze oorlog in gang hebben gezet, het werkelijke probleem?
Wij komen hier alleen uit wanneer wij in gesprek gaan, iedereen overal. Alle kaarten moeten op tafel, ook die sommige spelers onder de tafel hadden geplakt.
Wij komen hier alleen uit wanneer wij besluiten, op de huidige snelweg, dat iedereen mee doet en moet. Dat is het gene dat anders moet. Misschien komen wij wel tot de conclusie dat wij gewoon zo verder moeten, met alle rotzooi en puinhoop. Of misschien komen wij tot de conclusie dat wij de vangrail moeten slopen, het talud af te lopen. Daar aan de rood aangelopen, met hooivork bewapende, landheer uit te leggen dat wij het inderdaad helemaal anders gaan doen. Kan zomaar.
Maar het het kan alleen maar in volledig gesprek met draagvlak van iedereen. Het is ons voedsel en onze beslissing. Niet van wat voor een talibanclubje dan ook.